FRO :
Bitmez bu tiyatro , bir baktım fiyaskoydum .
İştah , miştah kalmadı imdat vicdanın yok mu ?
İnsaf sana kandım of , bil manzaram artık yollar , ’’yollar’’ uzuyorlar…
Tüm martılar susuyor
Dolu dostlar kin onlara harcadım çok vaktimi.
Ne yeminler ne küfürler yuttum aynı bir korkak gibi.
Gözlerim mosmor bak uyandım her sabah hortlak gibi.
Patladım volkan gibi ama tüm bedenim yine toprak dibi.
Sandığın kadar iyi biri değilim aslında son zamanlarda.
Adamlar bul , yıl adımdan . Yanlış kararlar al.
Tat almam daha yalandan bana laf alatma
Kalp paramparça , kalan sağlarla kapanmaz yaram.
NAKARAT :
Neredeyim ah , kadere inat
Yok kimsem senden başka…
Gemileri yak ve peşimi bırak
Tekrardan yenilmem aşka…
BORA HIŞIR :
Vazgeçtim herşeyden hepten hiç ettim , kendime faydam yok.
Saadetsiz herkesten pimleri çektim rütbeli parkam yok.
Üstelik arkamdan döndürdüğün işleri kendine sakla.
Güçlenip yaslandığın insanların her biri alçak.
Kendini kendini yak , görmedim harbi vefa.
Vermedin hiçbir nezaket , sen derdimi kendin hesap et .
Derdim kendime sabret. Her biri yeni bir mesafe.
Denedim geceleri zaptetmeyi , ecelim bedenimi mahvetti …
Dönemiyorum asla .
Beni zorluyor bütün aşklar .
Göremiyorum yaştan önümü .
Olmuyor nereye baksam.